ای منجی دل‌های خزان دیده کجایی

کی می‌رسد آن جمعه موعود بیایی

ای نبض زمان ذکر دعای فرج تو

مافوق مکان در نظر اهل ولایی

کنزُ الفقرایی و همانند نداری

تو رحمت موصوله احسان خدایی

عیب از دل ما نیست گرفتار تو هستیم

عیب است کریمان که برانند گدایی

ای زائر تنهای سحرهای مدینه

دلسوخته از روضه اُم النجبایی

باید که تقاص دم مظلوم بگیری

چون منتقم خون امام الشهدایی

یک جمعه بیایی همه باشیم کنارت

گر میل کنی یا که اراده بنمایی

فکری برای وضع بد این گدا کنید

باشد قبول من بدم اما دعا کنید

هر کار می‌کنم دلم احیا نمی‌شود

قرآن به نیت من بیچاره وا کنید

بی‌ دردی‌ است دردِ من در به در شده

بر درد عشق جان مرا مبتلا کنید

برگشته‌ ام به سوی شما ایها العزیز

در خیمه‌ گاه خویش مرا نیز جا کنید

بی التفاتِ دوست تقلا چه فایده؟

قدری به دست و پا زدنم اعتنا کنید

در پشت خانه‌ تو نشستن مرا بس است

اصلاً که گفته حاجت من را روا کنید؟!

آقا قسم به جان شما خوب می‌شوم

باور کن آخرش به خدا خوب می‌شوم

حتی اگر گناه خلایق کشم به دوش

با یک نگاه لطف شما خوب می‌شوم

این روزها ز دست دل خویش شاکیم

قدری تحملم بنما خوب می‌شوم

من ننگ و عار حضرتتان تا به کِی شوم

کِی از دعای اهل بکا خوب می‌شوم

جمعی کبوتر حرم فاطمی شدند

من هم شبیه آن شهدا خوب می‌شوم

گر چه دلم ز دوری تان پر جراحت است

در چشمه سار ذکر و دعا خوب می‌شوم

من بدترین غلام حقیر ولایتم

ای بهترین امام، بیا، خوب می‌شوم

با این همه بدی به ظهور شما قسم

با یک نسیم کرب و بلا خوب می‌شوم

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی

چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی؟!

به کسی جمال خود را ننموده یی و بینم

همه جا به هر زبانی، بود از تو گفت و گویی!

به ره تو بس که نالم، ز غم تو بس که مویم

شده ام ز ناله، نالی، شده ام ز مویه، مویی

همه خوشدل این که مطرب بزند به تار، چنگی

من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی!

همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه، بنشین کنار جویی!

شکست اگر دل من، به فدای چشم مستت

سر خُمّ می سلامت شکند اگر سبویی

نشود این که از ترحم دمی ای سجاب رحمت

من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی؟...

نظری به سوی (رضوانی) دردمند مسکین

که به جز درت، امیدش نبود به هیچ جایی

دلم قرار نمی گیرد از فغان بی تو

سپند وار زکف داده ام عنان بی تو

ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ

زجام عشق لبی تر نکرد جان بی تو

چون آسمان مه آلوده ام زتنگ دلی

پراست سینه ام از انده گران بی تو

نسیم صبح نمی آورد ترانه شوق

ســــر بهــار ندارند بلبـلان بی تو

لب از حکایت شبهای تار می بندم

اگر امان دهدم چشم خونفشان بی تو

چو شمع کشته ندارم شراره ای به زبان

نمی زندسخنم آتشی به جان بی تو

ز بی دلی و خموشی چو نقش تصویرم

نمی گشایدم از بی خودی زبان بی تو

عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم

چو یادم آید از آن شکرین دهان بی تو

گزارش غم دل را مگر کنم چو امین

جدا ز خلق به محراب جمکران بی تو

آقـا سـلام باز منم خـاک پایتـان

مـن آنکه سالهاست دلـش هست جایتـان

آقـا دوبـاره پشـت به مـن کرده قـلبتان

دیگر نمیدهد بـه دلـم روی خوش نشـان

آقـا دـلم گرفته چـرا دیـر کرده اید؟

مُـردم در انتظار شب جمعـه هایتـان

هـر جمعـه انتظار ، دعـا ، ندبـه ، جانمـاز

هـر شب دو چشـم خـیس و دلـی در هوایتـان

مـن جمعـه ها عجیب دلـم شـور می زند

ای کاش رنـج و غصـه نیایـد سراغتـان

یـا لااقل خدا کند از لحظه های تـلخ

باشد نصیب مـن همـه درد و بلایتـان

آقـا زمان بدرقه تـان هیچکـس نبـود؟

آبی نریخت مادرتـان پشت پایتـان؟

دیگر غریبگی نکن و زودتـر بیـا

آری، هنوز مانـده دو چشمم به راهتـان

باشـد صبور می شوم امـا تـو لااقل

دستی بـرای مـن بـده از دورها تکان

حرفی نمانده بین شما و مـن و خدا

جز اینکه باز میکنم امشب دعایتـان

امضا، دو چشم خـیس و دلـی در هوایتـان

دیوانـه ای که لک زده قلبش برایتـان

مـا چقـدر بیکاریم آقـاجـان

چقـدر بی بنـد و باریم آقـاجـان

شـب ها صبـح، صبـح ها شـب می شونـد

مـا چقـدر بی خیـالیم آقـاجـان

هر دم سخـن از عشـق تـو گوییم، امــا

یک قـدم سـوی تـو نمی آییم، آقـا

می گوییم این جمعـه به فکرت هستیـم

جمعـه که شـد بیـرون شهــر، در شــادمانی هستیـم

هــر لحظـه به فکر و تماشـای مـا هستـی، آقـا جـان

هــر لحظـه دورتــر از تــو هستیـم، آقـاجـان

خداکنـد این جمعـه غافـل نباشیـم

شـرمنده مــادرت زهـــرا(س) نباشیـم

الهم عجل لولیک الفرج...

تقـدیم بـه او که در سنیـن جـوانی آنقـدر بـه عبـادت و نمـاز می ایستـاد که از شـدت

خستـگی پاهایـش ورم می کرد و هنگامی که در سجاده ی عبـادت می ایستـاد،

بـرای اهـل آسمـان می درخشیـد همانگونه که ستـارگان بـرای زمـینیـان می درخشنـد.

«تقـدیم بـه پـاره ی تن پیـامبـر(ص) حضـرت زهـرای مـرضـیـه(س)»

خدا کند که مرا با خدا کنی آقا !              ز قید و بند معاصی رها کنی آقا !

    دعای ما به در بسته می خورد ، ای کاش !             خودت برای ظهورت دعا کنی آقا!

تمــام راه ظهــور با تـو گنـه بستــم                      دروغ گفتـه ام که آقـا منتظـر هستـم

کسی به فکر شما نیست راست میگویم                 دعـا بـرای تو بازیسـت راست می گویم

اگر چه شهـر بـرای شما چراغـان است                بـرای کشتن تو نیزه هم فـراوان است

من از سرودن شعـر ظهــور می تـرسم                دوبـاره بیعـت و بعدش عبـور می تـرسم

من از سیاهی شبهـای تـار می گویم                     من از خـزان شدن این بهـار می گویم

درون سینه مـا عشـق یـخ زده آقـا                        تمــام مـزرعـه هامان ملـخ زده آقـا

کسی که با تو بمـاند به جانب آقـا نیست                بـرای آمدن این جمعـه هم مهیـا نیست 

همه هست آرزویم كه ببینم از تو رویى

چه زیان تو را كه من هم برسم به آرزویى؟!

به كسى جمال خود را ننموده‏یى و بینم

همه جا به هر زبانى، بود از تو گفت و گویى!

غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم

تو بِبُر سر از تنِ من، بِبَر از میانه، گویى!

به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مویم

شده‏ام ز ناله، نالى، شده‏ام ز مویه، مویى

همه خوشدل این كه مطرب بزند به تار، چنگى

من از آن خوشم كه چنگى بزنم به تار مویى!

چه شود كه راه یابد سوى آب، تشنه كامى؟

چه شود كه كام جوید ز لب تو، كامجویى؟

شود این كه از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت!

من خشك لب هم آخر ز تو تَر كنم گلویى؟!

بشكست اگر دل من، به فداى چشم مستت!

سر خُمّ مى سلامت، شكند اگر سبویى

همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه، بنشین كنار جویى!

نه به باغ ره دهندم، كه گلى به كام بویم

نه دماغ این كه از گل شنوم به كام، بویى

ز چه شیخ پاكدامن، سوى مسجدم بخواند؟!

رخ شیخ و سجده‏گاهى، سر ما و خاك كویى

بنموده تیره روزم، ستم سیاه چشمى

بنموده مو سپیدم، صنم سپیدرویى!

نظرى به سوىِ (رضوانىِ) دردمند مسكین

كه به جز درت، امیدش نبود به هیچ سویى‏

        اینجا، برای از تو نوشتن هوا کم اسـت!               دنیا برای از تو نوشتن، مرا کم است ...

        اکسیر من، نه اینکه مرا شعر تازه نیست             من ازتو می‌نویسم واین کیمیا کم اسـت!

        سرشارم از خیال، ولی این کفاف نیست!            در شعر من حقیقت یک ماجرا کم اسـت!

        تا این غزل، شبیه غزل‏های من شود...                 چیزی شبیه عطر حضور شما کم است!

        گاهی تو را، کنار خود احساس می‌کنم...             اما چقدر دل‌خوشی خواب‌ها کم است!

        خون هرآن غزل که نگفتم به پای توست!              آیا هنوز آمدنـت را بهــا کم است؟!

چه دیـده ها که دوخـتـه به در شد و نیـامـدی

چه عمــرها ز دوری تو سـر شد و نیـامـدی

چه روزها که تـا به شب نـام تو بـرده شد به لب

چه چشـم ها که از غــم تو تَـر شده و نیـامـدی

شنیـده بـودم از کسی که با بهـار میـرسی

ببیـن که از بهـار هم خبـر شد و نیـامـدی

بیـا ببیـن در ایـن جهـان امـام خوب و مهـربـان

اسیـر فتنـه زمـان بـشـر شد و نیـامـدی

تمـام غصـه ام همیـن شده که گویـم ایـن چنیـن

و امشبـم بـدون تو سحـر شد و نیـامـدی

صبـا به یـار آشنـا بگو که شاعـر شما

ز دوری رخ تو خون جگر شد و نیـامـدی

از ایـن زمـانـه خستـه ام بیـا که دل شکستـه ام

به حق مادری که منتـظـر شد و نیـامـدی

ندبه هایمـان تمـام جهـان را پـر کرده اند و توسـل هایمـان تمـام کائنـات را؛ بی تـو بودن را

تمـام تقویـم ها فـریاد کرده اند و مـن در تـاریخ امروز در انتـظار سواری سبـز، آن سـوی

افـق های دور دست را می نگرم، بیـا که حتی برای لحظه ای زیـر چتـر والای تـو سـر بـر

آوریـم و از حنجـره غـرور فـریاد بـزنیـم! کاش می دانستیـم که چه ندبه ها و توسـل ها در

حنجـره جمـعه ها، گُر می گیـرد! کاش می دانستیـم که کدامیـن جمـعه کوچه ها عطـر

قـدم هایـت را خواهـنـد گرفـت! جانمـان آمـد به لـب از شکوه های بی کسی، سیـد و

مـولای مـا بـس که تـو ایـن دل واپـسی.

دعـا می کنـم باز بـاران بیـاید

بر آوار مـن حس طوفـان بیـاید

دعـا می کنـم مثل هر شب نبـاشم

کسی سمت دل های لـرزان بیـاید

به یک تار مو بسته اوضـاع گردون

که یک جمـعه تکرار قـرآن بیـاید

سـراب از نگاه تشـیع بگیـرد

به شب های خوابی پریـشـان بیـاید

نسیمی پر از عطـرِ کوثـر زِ خیبـر

به چشمـان خامـوشِ کنـعـان بیـاید

غـم ذوالـفقـار از نگاهـش بریـزد

به خون خواهیِ نسـلِ انسـان بیـاید

پـر از بغـضِ چـاه از یـتیمـان  بگویـد

به دل داریِ یاس پنهـان بیـاید

و بـر خالیِ سفـره هایِ دوبـاره

به نـامِ بلنـدایِ او نـان بیـاید

جنـون می وزد بـر مـن ای کاش بـاران

به لـب خشکیِ ایـن بیـابـان بیـاید

کبوتـر، کبوتـرِ جهـان پَـر بگیـرد

غریـب، از غـروب خراسـان بیـاید

دعـا می کنـم مـردِ خورشیـد پیـکر

از آتـشفشـان هایِ ایـــران بیـاید

فـرض کن حضـرت مهـدی به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنـانی که خجـالت نکشی؟؟

باطـنت هست پسنـدیده ی صـاحب نظـری؟؟

خانه ات لایق او هست که مهمـان گردد؟؟

لقـمه ات در خور او هست که نـزدش ببـری؟؟

پول بی شبـهه و سـالـم از همه داراییـت

داری آنقـدر که یک هـدیه بـرایش بـخـری؟؟

حاضـری گوشی همـراه تو را چک کند

با چنیـن شـرطی که در حـافـظه دستی نبـری؟؟

واقـفی بر عمـل خویـش تو بیـش از دیـگران 

می تـوان گفت تو را شیـعه ی اثنـا عشـری؟؟

مـن به آمـار زمیـنی مـشکوکـم، اگر ایـن سـطح پـر از آدم هاست،

پـس چـرا مهـدی زهـرا تنهـاست؟؟؟؟

وقتی پـایـت در گِل باشد و راه دراز، وقتی دستت بسته باشد و خرمـا بـر نخیـل، دیگر

آه کشیـدنت چه معنـایی دارد؟!

وقتی خستـه باشی و در مـانده، وقتی تنهـا باشی و پـر هوس، دیگر نگاه کردن چه

معنـایی دارد؟!

وقتی به قـدر یک نفس کشیـدن مجـالی نداری، وقتی به اندازه یک پـلک زدن نمی مـانی،

دیگر سیـاه دیدن چه معنـایی دارد؟!

وقتی بایـد در آتـش باشی و خـرم، وقتی بـود و نبـود یکسـان، وقتی راز و نیـاز بـرای از مـا

بهتـران، دیگر عاشق شدن چه معنـایی دارد؟!

امـا همیـشه یـادت باشد آهـت را هـدر نـدهی. هـرکس را نگاه نکنی، سیـاهی ها مجـذوبـت

نکننـد، گریـه امـانت را نبـرد، شِکوه از غصـه ها نکنی و همینـطور عاشق باقی بمـانی،

یک عاشق سـاده.

آقا جـان! به کدامیـن نشـانه بایـد گل های ارادت را فرستـاد؟

کدامیـن کوبه را به بهــانه دلـتنگی باید کوبیـد؟

کدامیـن کوچه را به جستـجوی عطـر تو بایـد زیـر پـا گذاشـت؟

مـولای مـن! گل های ارادتمـان را با پیـک دعا به نشـانه منتظـر می فرستیـم.

کوچه انتـظار را آذیـن بنـدی می کنیـم و کوی محبـت را به یـادت می گردیـم و پنجـــره ها را

به امیـد عطـر قـدم هایـت می گشاییـم که تو خود، مـا را راهنمـا خواهی شـد.

چشـم ها پرسـش بی پاسـخ حیـرانی ها

دست ها تشنه تقسـیم فـراوانی ها

با گل زخـم، سـر راه تو آذیـن بستیم

داغ های دل ما، جای چـراغـانی ها

حالیــا! دست کریـم تو بـرای دل ما

سـر پنـاهی است در این بی سـر و سامـانی

 وقت آن شد که به گل، حکم شکفتـن بـدهی

ای سـر انگشـت تو آغاز گل افشانی ها!

فصل تقسیـم گل و گنـدم و لبخنـد رسیـد

فصل تقسـیم غزل ها و غزل خوانی ها...

سایه امـن کسای تو مـرا بر سـر، بـس!

تا پنـاهم دهـد از وحشـت عریـانی ها

چشـم تو لایـحه روشـن آغـاز بهــار

طـرح لبخنـد تو پـایـان پریـشـانی ها

کاش مـرا عشـق تو مـولا یـاری کند و از زنـدگی بی روح و سردم نجـات دهـد. چه می داننـد

آنــان که مـرا دیـوانه تو می خواننـد.

از درون قلبـم صـدای یـا صـاحــب الــزمـان در کوچه های تنـگ غربـت شـنیده می شود و تویی

تنهــا پنـاه بی کسی ام.

چه می شود مـرا نیـم نگاهی از سـر رحمــت و رأفـت کنی؟که من همیـشه منتظـر تنهــا، به

امیــد تو زنـده ام که بیایی و آخریـن نفـس را هـدیه قـدوم تو کنم ای مـولا!!!

مهـــــدی جـان! درختـــان به امیـد آن روزی که سایبـان تو باشنـد دوبـاره زنـده شــده اند

و شکوفـه زده اند و خاک هم از این که قدمـگاه گام های مبـارک شماسـت به خود می نازد،

ای روشنیِ چشمان منتظـرانت، دل های ما را که منتظـر فریـاد عدالـت خواهی توست منـور کن

و فرجــت را به ما ارزانی دار.

چه ســال ها که گذشـت و بهــــــار منتظـر است

بهــــــارِ زخمیِ پشــــت حصـــار منتظـر است

چـه ســروها که به دستِ تبــر، شهید شدند

شقایــقِ دلِ ما، داغــدار منتظـر است

از این لباس سیاه عذا دلـش پوسید

سحــــر مگر برسد، شامِ تار منتظـر است

بهـــانه گیر شدند و به گریه افتادند

ستاره کشت خودش را، سه تار منتظـر است

چـه قدر پنجره باز است رو به سوی امیــد

چـه قدر دل شده بی قـــرار، منتظـر است

مگر به قصـدِ خـورشـیـد رو برگرداند

در ایستگـاه تغزّل، قطـــار منتظـر است

کویـــر شد دل عشّاق و آسمـــان خشـک

بیـا که عشق ببـارد، بهـــــار منتظـر است

- مـــــردم با آب هم مهربان تـــر می شوند.

- شیـشه عمــــــر غول خشکســـالی می شکند.

- هیچ ماهی قرمزی از چشمه اش دور نمی شود.

- هیچ رودخانه ای با ســـر و روی کثیــف به دیدن دریا نمی رود.

- سنگــریزه کف جویبــــارها به رهگذران چشمک نمی زنند.

- چشمه ها آنقـــدر بخشنده می شوند که هیچ کشاورزی برای تشنگی زمینــش زانوی غــم بغــــــل نمی گیرد.

- دریاچه ای از خجالـــت بی آبی، خودش را مخفی نمی کند.

- قایقی به گِل نمی شیند.

- زاینده رود دیگر اصفهــــــان را تنهــا نمی گذارد.

آه، آه، آه...: نمیدانم کدام آه را تفسیر کنم که تفسیرش را خود بهتر میدانی.

آه از این روزگار و از این چشم ها و گوش ها و دست ها.

آه از دل هایی که چه عرض کنم برای خودش هم حتی نمی تپد.

آه از دست هایی که فقط برای گرفتن دراز شده اند و ببخشش و کرامت و سخاوت را فراموش کرده اند.

آه از گام هایی که برای دیگران برداشته نمی شود.

آه از گوش هایی که دردها را نمی شنوند تا چه رسد مرهمی شوند بر دردها.

آه از افکاری که همت پروازشان، آسمان دنیاست.

آه از چشم هایی که عفت و حیا را از یاد برده اند و آه...

آقا و مولای ما، دعا کن برای ما، تا ما نیز چون دیگران فریفته زرق و برق های دنیا نشویم.